Początek września powinien być w zasadzie miesiącem, w którym już całkowicie powinniśmy zakończyć uzupełnianie zapasów zimowych. Jednak rejony bogate w pożytki z koniczyny, wrzosu czy spadzi, pozwalają dopiero w początkach września na ułożenie gniazda. Zapasy miodu koniczynowego, wrzosowego lub z wcześniejszych pożytków, pozostawione rodzinie pszczelej, powinny wynosić od 5 kg do 8 kg. Pamiętajmy o usunięciu miodu spadziowego. Zapasy pokarmowe po zakończeniu karmienia jesiennego, powinny zawsze być takie, aby nie było konieczności podkarmiania pszczół na wiosnę. Przykładowo w ulu warszawskim poszerzanym, przy zimowaniu na siedmiu plastrach, powinny one wynosić min. ok. 13 kg. Bardzo ważnym pokarmem dla pszczół w okresie zimowania jest pierzga, którą pszczoły magazynują na skrajnych plastrach, w ilościach ok. 4 kg i wykorzystują już w lutym do karmienia czerwiu.
W sierpniu na większości obszarów naszego kraju występują pożytki z nawłoci lub wrzosu, a w późniejszym okresie ze spadzi. Sprzyja to intensywnemu składaniu jajeczek przez matki, a tym samym odmładzaniu się rodzin pszczelich. Aby wiosną rodziny były odpowiednio silne, w kresie tym należy przygotować pszczoły do zimowli i odpowiedniego jej przebiegu. Szczególną uwagę należy zwrócić, aby w rodzinie zimującej najwięcej pszczół wygryzło się pod koniec sierpnia i na początku września. Można to osiągnąć przez pobudzanie matek do czerwienia na początku sierpnia, przez podawanie syropu cukrowego w stosunku 1:1. Należy pamiętać, że ważnym czynnikiem dobrej zimowli pszczół jest dostateczna ilość pyłku w ulu (2 – 4 kg). Po zakończonym miodobraniu przystępujemy do wstępnego układania gniazda na zimę, ustawiając wadliwe i zbyt stare plastry za zatworem. Uzupełnianie zapasów zimowych należy rozpocząć już w połowie sierpnia, po częściowym wygryzieniu się pszczół z jajeczek złożonych pod koniec lipca i na początku sierpnia. Syrop cukrowy do uzupełnienia zapasów zimowych przygotowujemy z cukru i wody w proporcji 3:2 i podajemy w dawkach 2 – 4 litry w ilości od 10 do 15 kg na rodzinę.
Na obszarach bogatych w łąki i rożnego rodzaju nieużytki, lipiec jest miesiącem bardzo dobrych pożytków. Niestety takich obszarów na terenie naszego kraju obecnie jest już niewiele i w tym miesiącu pozostają jedynie pożytki z gryki i lipy, a w końcu lipca z koniczyny. W okresie tym dochodzi do częstych rabunków, dlatego też należy podejmować wszelkie działania, mające na celu wyeliminowanie sytuacji sprzyjających rabunkom. Miesiąc lipiec jest miesiącem, w którym możemy prowadzić jeszcze wymianę matek pszczelich, robić odkłady, czy pakiety. Na terenach, gdzie jest stały dopływ pyłku kwiatowego, matki pszczele intensywnie jeszcze czerwią i rodziny wychowują duże ilości czerwiu.
Koniec maja i czerwiec, to okres największych pożytków, w którym pszczoły dochodzą do największej siły. W okresie tym zaczyna występować jednak nastrój rojowy, który jest naturalną cechą dziedziczną pszczół i jedyną drogą rozmnażania się w warunkach naturalnych. W gospodarce pasiecznej jest to zjawisko niepożądane, które należy skutecznie ograniczać. Przyczyną powstawania nastroju rojowego jest zachwianie równowagi biologicznej rodziny pszczelej (zbyt duża liczba pszczół młodych produkujących mleczko, w stosunku do ilości czerwiu w gnieździe, do którego nie dodano w odpowiednim czasie ramek z węzą). Wskazane jest, aby ramki z węzą wstawiane były nie tylko obok czerwiu, ale również między plastrami z czerwiem. Węzę tę pszczoły bardzo szybko odbudowują, aby nie było wolnej przestrzeni między czerwiem, a matka bardzo chętnie ją zaczerwia. Ważną rolę w tym okresie odgrywa wentylacja ula, którą regulujemy przez odpowiednie poszerzenie otworu wylotowego oraz zacienianie uli narażonych na całodniowe nasłonecznienie.
W okresie intensywnego pożytku , pszczoły w ciągi 3 dni są w stanie zapełnić do 7 plastrów warszawskich poszerzanych. Po każdym pożytku możemy przystąpić do miodobrania, pamiętając jednak, że odbieramy tylko miód dojrzały tzn. plastry w 2/3 poszyte.
Majowe pożytki (szczególnie kwitnący rzepak ozimy) zapewniają intensywne czerwienie matek i rozwój rodzin pszczelich. Z uwagi na występujące jeszcze w tym okresie wahania temperatury, należy pamiętać o dobrym ociepleniu gniazda i utrzymaniu wielkości wylotków odpowiednio do siły rodziny pszczelej. Na początku maja zapasy pokarmu powinny wynosić od 3 do 5 kg, a matki pszczele powinny mieć zapewnione miejsce do czerwienia, przy jednoczesnym niedopuszczaniu do czerwienia na zbyt wielu plastrach.
Z chwilą, gdy temperatura w cieniu wynosi ok. 12 stopni, pszczoły dokonują pierwszych oblotów oczyszczających. Intensywność oblotów informuje nas o sile i zdrowiu pszczół. Krótki intensywny oblot dokonują zdrowe i dobrze przezimowane pszczoły. Mrowienie się pszczół na przedniej ścianie ula może być oznaką braku matki. Zabrudzenie odchodami ścian ula i daszka świadczy o nozemie. Słaby i długi oblot jest oznaką osłabienia rodziny.
W okresie zimowym w pasiece panuje spokój. Po ustaniu mrozów powinniśmy zmniejszyć wyloty w celu ograniczenia strat ciepła w gnieździe. Na przełomie stycznia i lutego matki rozpoczynają czerwienie i w tym okresie temperatura w gnieździe powinna wynosić 35 stopni. Wokół uli zachowujemy bezwzględny spokój. Nie chodzimy bez powodu po pasiece i pod żadnym pozorem nie pukamy w ule. Wolny czas poświęcamy na czyszczenie i konserwację sprzętu pasiecznego oraz na przygotowanie nowych ramek.
Zima to czas przygotowania do następnego sezonu. Wizyty w pasiece ograniczamy do minimum,aby nie zakłócać zimowli pszczół. Do szczegółnych przypadków należy czas po obfitych opadach śniegu - wtedy należy sprawdzić, czy wylotki nie zostały zasypane. Inną istotną czynnością,którą należy wtkonać podczas pobytu w pasece jest sprawdzenie czy nie wystąpił głód w rodzinach. Ważne jest, aby wybrać się do pasieki kiedy nie zalega gruba pokrywa śnieżna, ponieważ odgłos skrzypiącego śniegu może niepokoić pszczoły.
Gdzie nie ma jeszcze wczesnych pożytków pyłkowych, należy zapewnić pszczołom pokarm białkowy z pozyskanych w roku ubiegłym plastrów z pierzgą.
