Szanta zwyczajna (Marrubium vulgare L.)

Wydajność miodowa: 200-400 kg/ha.

Kwitnienie: od czerwca do sierpnia

Opis: Szanta gatunek rośliny z rodziny jasnotowatych. Ma wiele nazw ludowych: krzecina (lubelskie), krzeszyna (podlaskie), gojnik (podkarpackie). Występuje w Europie, Ameryce Południowej, Afryce i Australii. W Polsce spotyka się ją jako roślinę dziko rosnącą na przydrożach, rumowiskach, pastwiskach, ubogich łąkach i polach. Szanta zwyczajna jest wieloletnią byliną, wysokości od 30 do 80 cm, o łodygach wzniesionych, gałęzistych w części górnej, czterokanciastych, pokrytych kutnerowym owłosieniem. Roślina posiada prosty, biały, drewniejący korzeń. Dolne liście są sercowatookrągławe, górne jajowate, wszystkie ogonkowe, naprzeciwległe, pomarszczone, brzegami grubo i nierówno ząbkowane. Górna powierzchnia liści jest ciemnozielona, dolna pokryta szarym kutnerem, co nadaje liściom kształt wełnisty. Liście mają charakterystyczny smak i zapach piżma, który zanika podczas suszenia.

Uprawa: Szanta jest rośliną średnio wymagającą odnośnie gleby. Odporna na mróz, toleruje szeroki zakres warunków klimatycznych. Warunki klimatyczne Polski są odpowiednie do jej uprawy, wskazane są gleby żyzne, średniozwięzłe, jednak odpowiednio wilgotne, o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego. Najbardziej przydatne są gleby płowe, brunatne, rędziny, czarne ziemie i lekkie mady. Szanta uprawiana jest najczęściej z nasion. Materiał siewny stanowią owoce suche – niełupki. Nasiona dojrzewają w końcu lipca lub na początku sierpnia. Zdolność kiełkowania nasiona zachowują przez 4 lata. Plantacje można zakładać przez siew nasion do gruntu lub siew na rozsadniku. Do gruntu wysiewa się szantę w kwietniu w rzędy, co 40 cm na głębokość 1 cm. W sprzyjających warunkach atmosferycznych nasiona kiełkują po dwóch tygodniach. Rozsadę wysadza się do gruntu, gdy ma już 2-3 pary liści. Wysadzając rozsadę w rozstawie 40 x 30 cm na 1 hektar potrzeba ok. 84 tys. sztuk. Na założenie plantacji potrzeba przy wysiewie do gruntu około 8 kg nasion na hektar, natomiast przy wysiewie do rozsadnika 3 kg.

Ożanka nierównoząbkowa (Teucrium scorodonia L.)

Wydajność miodowa: 700 kg/ha.

Kwitnienie: od lipca do września

Opis: gatunek wieloletniej rośliny z rodziny jasnotowatych, bylina. Roślina osiąga wysokość do 50 centymetrów i jest cała wełnisto owłosiona. Łodygę ma wzniesioną, czterokanciastą, liście ogonkowe, naprzeciwległe, jajowate, pomarszczone, ząbkowane lub karbowane. Kwiaty jasno żółte, w kątach małych przysadek, o jednostronnych kwiatostanach, kielichach rurkowato dzwonkowatych, dwuwargowych. Surowcem zielarskim jest ziele zawierające olejki eteryczne, gorycze, garbniki, flawonoidy, antrachinony i inne związki. Napary z ziela ożanki nierównoząbkowej mają działanie żółciopędne, ściągające, wiatropędne i przeciwreumatyczne. Zewnętrznie, stosowane są do przyspieszenia gojenia ran.Kwiaty żółte lub żółtawe, zebrane w jednostronne nibygrona. Rośnie w lasach i zaroślach w formie zdziczałej. Cała roślina ma słaby zapach czosnku.

Uprawa: Lubi stanowiska słoneczne lub w półcieniu, suche i ciepłe, glebę lekko kwaśną. Rośnie silnie, daje liczne rozłogi, rozmnaża się z samosiewu. Łatwa w uprawie i tolerancyjna co do stanowiska. Nasiona wysiewać wiosną wprost do gruntu. Można rozmnażać przez podział kępy, wczesną wiosną.

Rośliny jednoroczne w naszej pasiece

Bylina jest to roślina zielna żyjąca dłużej niż dwa lata i zwykle wielokrotnie w tym czasie wydająca nasiona bądź zarodniki. Byliny wraz z krzewinkami, krzewami i drzewami określane są mianem roślin wieloletnich.

ARALIA WYSOKA

Krzewy w naszej pasiece

Drzewa w naszej pasiece

Korkowiec amurski 

Lipa juraniana

Rośliny miododajne rosnące w naszej pasiece służą poprawie jakości miodu.

Miód z głównych pożytków takich jak rzepak, akacja , lipa, sady zostaje wzbogacony o nektar z ziół co nadaje mu specyficzny i niepowtarzalny smak i aromat oraz zwiększa jego właściwości lecznicze.

Roślin miododajne:

Wieloletnie – trojeść krwista, trojeść bulwiasta, hyzop lekarski, szałwia okręgowa, lofant, przegorzan trwały, macierzanka piaskowa, smotrawa okazała, rożnik przerośnięty, lawenda, jeżówka purpurowa, barbula szara-sadzonki, amorfa krzewiasta, kocimiętka.
Dwuletnie – nostrzyk żółty, szczeć draperska, dziewanna.
Jednoroczne – facelia, ogórecznik lekarski, słonecznik drobnokwiatowy, pszczelnik mołdawski

Drzewa i krzewy:

Ewodia koreańska /Tetradium danieli/ Najcenniejsze drzewo miododajne!!!   Tym co Ewodie wyróżnia od innych drzew jest jej wartość użytkowa dla pszczelarstwa. Ewodia ma najwyższa spośród wszystkich drzew wydajność miodową(200 kg/ha) i jest zaliczana do tzw. Wielkiej trójcy(wraz z korkowcem amurskim i perełkowcem japońskim). Mając Ewodie w pobliżu pasieki nie ma potrzeby stymulacji rodzin pszczelich do czerwienia jesiennego odpowiadającego za zimowle i dynamiczny start rodzin pszczelich na wiosnę. W okresie kwitnienia na drzewie jest czarno od pszczół wygląda to jak by siedziała rójka na drzewie.

Perełkowiec japoński /Sophora japonica/ Kwitnie obficie na przełomie drugiej i trzeciej dekady lipca i kwitnie przez 5 tygodni!!!. Jest więc ostatnim pożytkiem z jakiego mogą korzystać pszczoły bo kwitnie do końca sierpnia. Kwiaty motylkowe, miododajne, w kolorze kremowym, zebrane w szczytowe wiechy do 30 cm długości, bardzo silnie oblatywane przez pszczoły które zbierają nektar nawet z kwiatów leżących na ziemi. Jest to ewenement w przyrodzie aby kwiaty wydzielały tak olbrzymie ilości nektaru.

Trzmielina oskrzydlona /Euonymus alatus/ Krzew pod wieloma względami niezwykły. Jest ozdobny przez cały rok – wiosną rozwijają się piękne, intensywnie zielone liście, jesienią przebarwiają się na niesamowity, krwisto-czerwony kolor. Zimą bardzo dobrze widać najciekawszą część rośliny – korkowe wyrostki pojawiające się na wszystkich gałązkach, które wygladaja jak skrzydełka i stąd nazwa Trzmielina oskrzydlona. Są one ustawione bardzo regularnie – naprzeciwlegle parami i wyglądają niesamowicie. Osiąga wysokość ok.2 m , rośnie dość wolno. Krzew ma wyjątkowo niewielkie wymagania. Bardzo mrozoodporny , wytrzymały na suszę. Na stanowiskach słonecznych jesienią liście mają bardziej intensywnie czerwony kolor.Trzmielina oskrzydlona może rosnąć na każdej glebie. Ponadto nie tylko liście są jej ozdobą. Owoce trzmieliny długo utrzymują się na krzewie nawet w trakcie przymrozków.

Wisteria Chińska-Glicynia /Wisteria Sinensis/ Przepiękne pnącze osiągające wysokość do 10m. Kwitnie długo i obficie na niebiesko w maju-czerwcu oraz ponownie w lipcu i sierpniu. Największą ozdobą tej rośliny stanowią długie, zwisające grona kwiatów o prześlicznej fioletowej barwie, które osiągają długość do 50cm.

Berberys Thunberga ‚Goldalita’ /Berberis thunbergii ‚Goldalita’/ Karłowy, wolno rosnący krzew o zwartym, kulistym pokroju, silnie krzewiący się, dorastający do 50cm wysokości i podobnej szerokości. Wspaniale nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji ze względu na zdecydowane, nadzwyczaj złotożółte zabarwienie liści. Zaletą krzewu jest to, że jest odporny na nasze warunki klimatyczne i jest łatwy w uprawie. Nie ma specjalnych wymagań, co do gleby, a jeśli chodzi o stanowisko to w przeciwieństwie do innych złotych odmian- jest odporny na silne nasłonecznienie i oparzenia liści.

Berberys koreański /Berberis koreana/ Ciernisty krzew dorastający do ok. 2 m wysokości i 1,5 m szerokości. Duże, odwrotnie jajowate liście przebarwiają się jesienią na kolor pomarańczowo-czerwony. Kwiaty żółte, zebrane w groniaste kwiatostany. Owoce duże, czerwone, długo utrzymują się na krzewach. Bez specjalnych wymagań glebowych. Nadaje się do nasadzeń pojedynczych, grupowych oraz na żywopłoty. Bardzo dobry krzew parkowy i ogrodowy.

Klon Tatarski /Acer Tataricum/ Jeden z najpiękniejszych klonów rosnących w Polsce. Klon tatarski to małe drzewo – wysokości do 7 metrów. Najmniejszy klon rosnący w polsce. Kora szara. Obok klona Ginnala najcenniejszy klon pszczelarski. Kwitnie w połowie maja (o 5-7 dni wcześniej niz klon Ginnala) i kwitnie około 2 tygodnie. Drobne kwiatki zebrane w wiechy pachną i są bardzo nektarodajne. Silnie oblatywane przez pszczoły. Ponieważ klon ten kwitnie w okresie „dziury pożytkowej” powinien być razem z klonem Ginnala wykorzystywany do zapełniania przerwy w pożytkach. Wydajność miodowa wynosi 45 kg a pyłkowa 8 kg.

Korkowiec amurski /Phellodendron amurense/ Korkowce amurskie w młodości rosną bardzo szybko, na żyznych i niezbyt suchych glebach osiągają 10-15 metrów wysokości przy takiej samej szerokości korony. Pień zwykle bywa krótki, pokryty grubą korowiną – źródło korka. Korkowce należą do rodziny rutowatych, intensywnie pachnie. Jego zapach, bardzo orzeźwiający odstrasza komary – właściwość nie do przecenienia w czerwcowe wieczory. Korkowce odznaczają się wybitnymi cechami pożytkowymi. Kwitnienie przypada w czerwcu zaraz po robinii i trwa 3 tygodnie!!. Cechą wyróżniająca korkowca są olbrzymie ilości nektaru jakie wydzielają kwiaty z tego względu są masowo oblatywane przez pszczoły. Jako ciekawostka warto wiedzieć, że jeden kwiat wydziela ilość nektaru równą 15 kwiatom akacji. Wydajność miodowa określona na 110 kg a pyłkowa 40kg. Kwitnienie korkowca w pełni wypełnia „dziure pożytkową” Owoce o średnicy 8-10 mm początkowo zielone, dojrzałe czarne, mają silny, terpentynowy zapach. Pozostają na drzewach do zimy, wtedy chętnie zjadają je ptaki.

Judaszowiec Kanadyjski /Cercis canadensis/ Drzewo lub wysoki krzew dorastający do 8m wysokości, zrzucający liście na zimę. Uprawiany ze względu na liście i motylkowate różowe o różnych odcieniach kwiaty, które ukazują się przed rozwojem liści bezpośrednio na grubych gałęziach i pniu, co wygląda bardzo efektownie. Drzewo wygląda jakby było oblepione bibułkowymi kulkami. Kwitnienie trwa do trzech tygodni, w kwietniu lub maju. Warto wiedzieć, że kwiaty judaszowca są jadalne, mają słodko-kwaskowy smak i można je dodawać do sałatek. Liście judaszowca mają sercowaty kształt o zaostrzonym wierzchołku. Rozwijają się w maju a jesienią przebarwiają się na żółty kolor.

Amorfa krzewiasta /Amorpha fruticosa/ Królowa wsród krzewów miododajnych!!!  Nieduży do 3 metrów krzew z rodziny bobowatych. Kwiatostany długie, wąskie gęste skupione po kilka na końcach pędów. Żagielek ciemnofioletowy, pręciki wolne, z pomarańczowymi pylnikami wystającymi na zewnątrz kwiatu. Zakwita w pierwszej lub drugiej dekadzie czerwca i kwitnie przez około 3 tygodnie.Czyli stanowi idealne wypełnienie „dziury pożytkowej” między akacją a lipami. Zapach kwitnącej amorfy tak silnie wabi pszczoły, że potrafią dosłownie zignorować pożytki rosnące w koło. Często na jednym kwiatostanie możemy zobaczyć po kilka zbieraczek. Pszczoły formują pomarańczowe obnóża pyłkowe. Wydajność miodową określono na 80 kg.

Barbula Szara /Caryopteris incana/ Barbula jest krzewem o niewielkich rozmiarach, dorastającym do 60-70cm wysokości i podobnej szerokości, przybierając kształt kuli. W końcu sierpnia rozpoczyna kwitnienie na pędach tegorocznych szczyt kwitnienia przypada na wrzesień a do października krzew pozostaje spowity błękitną mgiełką swoich kwiatów. Pachnące kwiaty barbuli są prawdziwą oazą dla motyli i pszczół !!! Nektaruje cały dzień ale najintensywniej w godzinach od 13:00 do 15:00 wówczas jest dosłownie „szaro” od pszczół zbierających nektar. Barbula jest ostatnim pożytkiem z jakiego korzystać mogą pszczoły przed nastaniem zimy.

Dzielżan jesienny (Helenium hybridum)  jest byliną, która zaczyna kwitnąć w sierpniu a kończy w październiku. Na rabatach bylinowych jest ostatnim mocnym akcentem. Barwy kwiatów harmonizują z żółknącymi na drzewach liśćmi. Roślina tworzy liczne koszyczki kwiatostanowe o wypukłych środkach.

Pigwowiec Japoński /Chaenomeles Japonica/ Pigwowiec osiąga wysokość ok. 120 cm i rozrasta się szeroko na boki. Jego ozdobą są duże, ceglastoczerwone kwiaty, podobne do kwiatów jabłoni. Pojawiają się tuż przed rozwojem liści – w kwietniu i w maju. Zebrane są w pęczki na całej długości gałęzi. Pigwowiec japoński rośnie dobrze na każdej uprawnej glebie. Preferuje stanowiska słoneczne, w miejscach zacienionych mniej obficie kwitnie. Jest odporny na suszę, mrozy. Owoce mają smak kwaskowaty, idealnie nadają się jako do herbaty i na przetwory: dżemy, galaretki no i oczywiście nalewki. Przepiękny krzew do ogrodów przydomowych i parków. Można z pigwowców utworzyć grupę na trawniku albo posadzić co 1 m wzdłuż drogi lub ogrodzenia. Z uwagi na termin kwitnięcia pigwowiec stanowi idealną roślinę zapełniającą tzw. dziurę pożytkową. Kwiaty dostarczają nektar a przede wszystkim duże ilości pyłku. Stymulując rodziny pszczele do intensywnego rozwoju.

Krzewuszka cudowna, Wajgelia, Krzewuszka to roślina – krzew występująca w naturalnych warunkach w Azji. Znanych jest kilkanaście odmian krzewuszki oraz prawie dwieście krzyżówek. W Polsce najbardziej popularna jest krzewuszka cudowna. Roślina dorasta do 3 metra wysokości, kwiaty przyjmują w zależności od gatunku różne kształty, zazwyczaj lejkowate, rurkowate lub dzwonkowate. Kwiaty pojawiają się na młodych pędach.

Głóg dwuszyjkowy Paul’s Scarlet Atrakcyjna, stara odmiana głogu o intensywnie karminowo czerwonych kwiatach długo utrzymujących się na drzewie. Roślina długowieczna. Egzemplarze w ogrodach królewskich mają ponad 200lat . Początkowo rośnie dośc szybko, później wolniej. Dorasta do ok 4m – 6m wysokości.
Liście są drobne i gęsto osadzone na pędach. Roślina niewymagajaca i mrozoodporna. Idealna drzewko do obsadzenia wzdłuż ulic ,parków miejskich i wiejskich naturalistycznych, ogrodów przydomowych oraz wysokich żywopłotów.

Śliwa Pisardii – małe drzewko o gęstej, owalnej koronie, dorastające do 5m wysokości. Co roku przycinane może rosnąć w formie niewielkiego krzaka o wysokości ok. 1,5m. Liście ma błyszczące, ciemnoczerwone, przez cały sezon nie zmieniające koloru. Kwitnie wcześnie, bo na przełomie marca i kwietnia delikatnymi, różowymi kwiatami. Zdobią one drzewko zanim jeszcze pojawią się liście. Sporadycznie zdarza się, że zawiązują się z nich niewiele większe od czereśni owoce. Śliwa jest rośliną o małych wymaganiach glebowych, odporną na suszę, mrozy i miejskie zanieczyszczenia. Sadzona jest na wysoko formowane żywopłoty i szpalery. Dobrze prezentuje się na miejscach słonecznych tworząc piękne zestawienia kolorystyczne z innymi roślinami.

Mydleniec Wiechowaty /Koelreuteria paniculata/ Mydleniec wiechowaty,(roztrzeplin wiechowaty) w swojej ojczyźnie w Chinach jest drzewem dorastającym do 18 m, u nas ma pokrój krzewu lub małego drzewka o wysokości do 8 m. W młodości korona jest wąska i luźna, w starszym wieku parasolowata. Pędy w pierwszym roku delikatnie omszone, dwuletnie nagie i brązowe. Kora jest spękana podłużnie i tafelkowato. Liście dekoracyjne, długości 30-40 cm, nieparzystopierzaste, jesienią żółte i pomarańczowe. Kwiaty złotożółte wiechy, długości do 40 cm i szerokości 25 cm, pojawiają sie w czerwcu i kwitną przez ponad 3 tygodnie. Ponieważ zakwita pomiędzy robinią a lipami jest bardzo ważnym drzewem pszczelarskim wypełniającym dziurę pożytkową. Wydziela przy tym olbrzymie ilości nektaru.

Glediczja trójcierniowa /Gleditsia triacanthos/ Jest to okazałe drzewo o prostym pniu, dorastające do wysokości 30 metrów. Pędy ma cierniste, liście pierzaste długości do 25cm, jesienią przebarwiające się na żółte i pomarańczowe kolory. Egzotyczną ozdobą tego drzewa są ozdobne owoce-strąki, które są spiralnie skręcone i mają długość aż do 40 cm !!! Jej kwiaty są drobne, pachnące i bardzo miododajne. Kwitnie w drugiej połowie czerwca. I stanowi wypełnienie „dziury pożytkowej” kwitnąc po akacji a przed lipami. Ze względu na dużą miododajność glediczja jest drzewem bardzo cenionym przez pszczelarzy, często sadzonym w pobliżu pasiek. wydajność miodowa określona na 20-25 kg/ha. Kwiaty Glediczji dostarczają również duże ilości pyłku. Strąki bardzo długo utrzymują się na drzewie i nawet do wiosny są jego ozdobą.Za młodu miąższ wypełniający strąki jest słodki, po ugotowaniu- jadalny, podobny do nasion grochu.

Lespedeza krzewiasta /Lespedeza bicolor/ Wybitność spośród krzewów miododajnych!!! Bardzo dekoracyjny krzew występujący w warunkach naturalnych w Chinach i Japonii. Korona malownicza z łukowato przewieszającymi się cienkimi graniastymi pędami. Dorasta do wysokości 2 m. Liście są trójlistkowe na długich ogonkach, opadające na zimę. Najbardziej dekoracyjne u lespedezy są kwiaty różowo-fioletowe z białym odcieniem, zebrane w duże wiechowate kwiatostany (podobnie jak u glicynii), które wyrastają z kątów liści oraz wierzchołków pędów. Roślina miododajna dobrze oblatywana przez pszczoły. Rośliny kwitną bardzo obficie , od końca lipca aż do jesiennych przymrozków. Z tego względu powinna być sadzona w pobliżu pasiek aby pszczoły miały ciągłość pożytku. Wobec gleby nie jest wymagający, byle nie była zbyt wilgotna. Wymaga ciepłych, słonecznych i osłoniętych stanowisk oraz okrywania podstawy krzewu na zimę. Można go jednak traktować jak bylinę, gdyż co roku kwitnie obficie na jednorocznych pędach, które wyrastają u podstawy rośliny. Zaleca się więc przycinanie roślin przy ziemi na wiosnę.

Przegorzan pospolity (Echinops ritro L.)

Rożnik przerośnięty (Silphium perfoliatum L.)

Trojeść amerykańska (Asclepias syriaca L.)

Albicja (Albizia julibrissin  'rosea')

Moszenki Południowe (Colutea arborescens)

Cząber górski - Satuleja montana

Serdecznik pospolity

Nawłoć ogrodowa - Solidago x hybrida

Doględka mocna - Grindelia robusta

Orszelina zwyczajna - Clethra alnifolia

Sadziec purpurowy - Eupatorium purpureum

Żylistek szorstki - Deutzia crenata

Żylistek Vilmorina - Deutzia vilmorinae

Aralia wysoka (Aralia elata) 

Irga czarna (Cotoneaster melanocarpus)

Hortensja kosmata SARGENTA

Kolcosił Henry'ego - Acanthopanax henryi

Wierzba wiotka odm. czarnokotkowa - Salix gracilistyla 'Melanostachys'

Sumak octowiec 'Dissecta' - Rhus typhina 'Dissecta'

Szałwia lekarska (Salvia officinalis)

Paulownia (pawłownia)

Tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera )

Suchodrzew tatarski- Lonicera tatarica

Hyzop lekarski (Hyssopus officinalis)

Ożanka nierównoząbkowa (Teucrium scorodonia L.)

Dwurząd wąskolistny (Diplotaxis tenuifolia (L.) D.C.)

Rezeda biała (Reseda alba)

Trędownik bulwiasty (Scrophularia nodosa L.)

Szanta zwyczajna (Marrubium vulgare L.)

Tulia "kalifornijska" (Pycnanthemum pilosum Nutt.)

Tulia wąskolistna ( Pycnanthemum tenuifolium Schrad.)

Tulia wirginijska ( Pycnanthemum virginianum)

Świecznica  (Cimicifuga)

Żeleźniak żółty (Phlomis russeliana)

Szczodrzenica sitowata (Spartium junceum L.) 

Lipa juraniana (Tilia x juraniana)

Lipa Moltkego (Tilia x moltkei Spaeth.)

Pyłek kwiatowy – bogate źródło aminokwasów, mikroelementów i witamin, lekko strawne białko roślinne. W skład białka pyłku wchodzą: globuliny, peptony, aminokwasy: histydyna, lizyna, arginina, tyrozyna, metionina, alanina, walina, fenyloalanina, izoleucyna, seryna, treoniny, kwas asparaginowy i inne. Jest on jak widać bardzo bogaty. Duża jest ilość witamin:B1, B2, B3, B6, B12, PP, P, C, D, K i inne. Węglowodany to przede wszystkim glukoza, fruktoza i inne. Są substancje wzrostowe (hormony), enzymy, antybiotyki, fitoncydy i inne.
Pyłek kwiatowy produkowany jest przez rośliny jako komórki męskie potrzebne do zapylania, w wyniku czego powstają owoce. Każdy gatunek rośliny posiada swój charakterystyczny pod względem kształtu, wielkości i koloru pyłek. Pozwala to określić pochodzenie i rodzaj miodu po przeprowadzeniu analizy pyłkowej.
Pszczoły obierają się pyłkiem odwiedzając kwiaty i przy pomocy grzebienia pyłkowego sczesują go ze swojego ciała (włosków) formując grudki, tak zwane obnóża, które ważą od 12 mg do 20 mg . Pszczoły umieszczają je w koszyczkach, na 3-ciej parze nóg. Wnoszą ten pyłek do ula i magazynują go w komórkach pszczelich. Pyłek następnie mocno ubijany jest główkami w plastrach, zalewany lekko miodem i przechodzi fermentację mlekową, w wyniku której powstaje pierzga nazywana „pszczelim chlebem”. Rodzina pszczela w ciągu roku zużywa około 25 kg pyłku kwiatowego. Potrzebny jest on do karmienia larw, wytwarzania mleczka pszczelego i wosku przez pszczoły, do budowy tkanki tłuszczowej (ważne dla pszczół przygotowujących się do okresu zimy). Pszczelarz może bez szkody dla pszczół pozyskać około 10% tego produktu przy pomocy tak zwanego poławiacza pyłku.

Obnóża pyłkowe pochodzące z tej samej rośliny mogą czasem mieć drobne różnice w kolorze.
Pyłek kwiatowy, jak widać ze składu może być wykorzystany w odżywianiu i leczeniu. Po kilku dniach spożywania można już zaobserwować lepsze samopoczucie, poprawę w obrazie krwi. Okazało się, że wpływa pozytywnie na skład krwi, normalizuje czynności jelit, obniża ciśnienie, działa leczniczo na system nerwowy, reguluje przemianę materii, polecany przy zapaleniu gruczołu krokowego (prostaty) i anemii. Ludzie starsi biorąc pyłek jak gdyby się „odmładzają”, wracają do sił fizycznych i psychicznych. Pyłek kwiatowy ogranicza i hamuje proces miażdżycy. Posiada właściwości detoksykacyjne i dlatego polecany jest przy schorzeniach wątroby, jak również w środowiskach skażonych. Stosowany w chorobach nowotworowych (białaczka) uśmierza ataki bólu, poprawia samopoczucie a czasem nawet hamuje gwałtowny przebieg choroby.
Skuteczność działania pyłku kwiatowego zależy od sposobu jego pozyskania, przechowywania i podawania. Poławiany pyłek należy wysuszyć w pomieszczeniach (suszarkach) bez dostępu światła i temperaturze nie większej niż 400C. Przechowywany powinien być w suchym, chłodnym miejscu i szczelnym naczyniu. Obnóża pyłkowe można mielić w specjalnych młynkach, które je nie przegrzewają. Mielony pyłek łatwiej się wchłania. Mieszanka miodu z pyłkiem jest najkorzystniejszą formą jego przechowywania.
Mieszając 1 część pyłku z 5 częściami miodu powstaje 20%ciasto, które można podawać w ilościach 2-3 łyżeczek dziennie. Pyłek suszony (1-2 łyżeczki) można zalać ciepłą, przegotowaną wodą (1/3 szklanki) dodać soków i zostawić na kilkanaście minut do kilku godzin, a następnie wypić. Można też użyć jako dodatek do past serowych, rybnych i innych.
Pierzga – jest to pyłek kwiatowy po fermentacji mlekowej, wzbogacony dodanym przez pszczoły inhibinami, enzymami trawiennymi, kwasami organicznymi i witaminami B, K, i E. Najlepsza pierzga jest pozyskiwana ręcznie, po prostu wydłubywana z plastrów pszczelich. Jest ona bardziej wartościowa aniżeli sam pyłek kwiatowy.

Zastosowanie pyłku kwiatowego w chorobach:
1. Zapalenie gruczołu krokowego – prostaty.
15 g pyłku codziennie – szczególnie mężczyźni po 40 roku życia.
2. Cukrzyca – codziennie po 30 g przez okres 2 tygodni.
3. Anemia – codziennie po 40 g przez 2 tygodnie.
4. Nadciśnienie – mieszanka pyłkowo-miodowa (1 : 5) po 2-3 łyżeczki dziennie przez okres 1 – 3 miesiące.
5. Choroby nowotworowe i popromienne – stosować codziennie dawki 20 g pyłku z miodem.

Zastosowanie w kosmetyce:
1. Przeciw zmarszczkom, łuszczeniu skóry.
1 łyżeczkę zmielonego pyłku zmieszać ze świeżym żółtkiem, następnie masować twarz-szyję i pozostawić co najmniej na pół godziny.
2. Maseczka wzmacniająca skórę i upiększająca cerę – wymieszać 2 łyżeczki miodu, 1 żółtko, 1 łyżeczkę twarogu, 2 łyżki pyłku. Masę nałożyć na oczyszczoną skórę twarzy, a po 25 minutach zmyć letnią wodą.
Jacek Nowak
Pasieka „BARĆ” Kamianna

Dokładnie takie jakimi zrobiły je pszczoły

Nasze miody są dokładnie takie jakimi zrobiły je pszczoły. Miód oferowany w naszej pasiece, podczas miodobrania po odwirowaniu z plastrów trafia jak najszybciej do słoików. Otrzymują Państwo miód prosto z ula, który nigdy nie był podgrzewany ani mieszany. Pozyskiwanie miodu odbywa się w sposów tradycyjny.

Miód rzepakowy
Miód rzepakowy jest pierwszym wiosennym miodem odmianowym w naszej pasiece. W stanie płynnym posiada kolor słomkowy. Krystalizuje się bardzo szybko, w ciągu kilku dni. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy, o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Zapach zbliżony do kwitnącego rzepaku, jego woń słabnie z czasem. Miód o największej ilości glukozy i aminokwasów. Szczególnie polecany na serce i naczynia wieńcowe. Korzystnie wpływa także na stany zapalne dróg oddechowych, wątrobę (marskość wątroby) i drogi moczowe, ma silne właściwości odtruwające i stymulujące metabolizm komórkowy. Zawiera prawie wyłącznie cukry proste (glukozę i fruktozę).

Miód mniszkowy
Stosowany w leczeniu wątroby, zapobiega powstawaniu kamieni w drogach żółciowych, zalecany również w chorobach serca.

Miód akacjowy
Stosuje się w leczeniu nadkwasoty żołądka oraz zaburzeń przewodu pokarmowego. Zawiera dużo fruktozy. Odpowiedni dla diabetyków oraz osób ze schorzeniami nerek i przewodu moczowego.

Miód lipowy
Stosuje się przy przeziębieniach, anginie, zapaleniu zatok i oskrzeli, chorobach dróg moczowych, schorzeniach reumatycznych i nerwicach.

Miód wielokwiatowy
Na jego walory lecznicze ma wpływ duże bogactwo i różnorodność roślin miododajnych, z których pszczoły zbierają nektar. Nieodzowny do codziennego spożycia. Stosowany przy leczeniu chorób serca, układu trawiennego oraz uczuleń pyłkowych.

Miód gryczany
Jest zasobny w biopierwiastki. Nieodzowny dla osób anemicznych, dla rekonwalescentów po operacjach i w różnego rodzaju nerwicach. Zalecany również przy schorzeniach na tle miażdżycowym.

Miód wrzosowy
Stosuje się w stanach zapalnych układu moczowego, w schorzeniach prostaty, nerek i pęcherza moczowego. Jest to miód bardzo aromatyczny, trudny do uzyskania i osiągający najwyższe ceny.wy, wielokwiatowy, gryczany, wrzosowy.

Pasieka Aga zlokalizowana jest w miejscowości Chabowo około 30 kilometrów od centrum Szczecina.

Nasza pasieka jest prowadzona pod nadzorem Powiatowego Lekarza Weterynarii w Pyrzycach. Pasieka wpisana jest na listę podmiotów zakwalifikowanych do sprzedaży bezpośredniej, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 grudnia 2006r. w sprawie wymagań  weterynaryjnych  przy produkcji  produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej - nieprzetworzone produkty pszczele ( § 2 ust. 1 pkt. 8 ) pod numerem WNI 32125614

Wiosna 2015

Zima 2015

Lato 2014