Lipa juraniana /Tilia x juraniana/ jest mieszańcem lipy węgierskiej z drobnolistną. Wyhodowana przez dr. Adama Wołka z Instytutu Gleboznawstwa w Puławach z nasion otrzymanych z Węgier - gdzie jest podstawową lipą pszczelarską. Drzewo wysokości do 30 m o gęstej, stożkowej koronie i sztywnych, wzniesionych gałęziach. 

Jest bardzo ładnie oblatywana przez pszczoły. Kwitnie po lipie drobnolistnej. Najlepiej z lip pszczelarskich znosi suszę i trudne warunki siedliskowe.Korona jest bardzo regularna . Pszczoły oblatują ją bardzo intensywnie. Nektar całkowicie wolny od toksyn.

Korkowiec amurski /Phellodendron amurense/

Wydajność miodowa: 200 kg/ha.

Kwitnienie: czerwiec

Opis: gatunek drzewa z rodziny rutowatych, pochodzący z wschodniej Rosji, północnych Chin, Korei, Mandżurii i Japonii. Jest uprawiany w wielu krajach Azji, Ameryki Północnej i Europy, również w Polsce. Korkowce amurskie w młodości rosną bardzo szybko, na żyznych i niezbyt suchych glebach osiągają 10-15 metrów wysokości przy takiej samej szerokości korony. Pień zwykle bywa krótki, pokryty grubą korowiną – źródło korka. Korkowce należą do rodziny rutowatych, intensywnie pachnie. Jego zapach, bardzo orzeźwiający odstrasza komary – właściwość nie do przecenienia w czerwcowe wieczory. Korkowce odznaczają się wybitnymi cechami pożytkowymi. Kwitnienie przypada w czerwcu zaraz po robinii i trwa 3 tygodnie!!. Cechą wyróżniająca korkowca są olbrzymie ilości nektaru jakie wydzielają kwiaty z tego względu są masowo oblatywane przez pszczoły. Jako ciekawostka warto wiedzieć, że jeden kwiat wydziela ilość nektaru równą 15 kwiatom akacji. Wydajność miodowa określona na 110 kg a pyłkowa 40kg. Kwitnienie korkowca w pełni wypełnia „dziure pożytkową” Owoce o średnicy 8-10 mm początkowo zielone, dojrzałe czarne, mają silny, terpentynowy zapach. Pozostają na drzewach do zimy, wtedy chętnie zjadają je ptaki.

Uprawa: Korkowcom amurskim nie są straszne "zimy stulecia" i 40-stopniowe mrozy, mogą natomiast ucierpieć od majowych przymrozków. Rośnie w dolinach rzek i pojedynczo w mieszanych lasach liściastych. Wymaga żyznych, głębokich, świeżych gleb. Najlepiej rośnie w pełnym oświetleniu, lecz znosi także niewielkie ocienienie. Liście wiosną rozwijają się późno, jesienią wcześnie opadają (krótki okres wegetacyjny). Odznacza się reguralną, obficie ulistnioną korona. Kwiaty bardzo miododajne. Owoce chętnie zjadane przez ptaki. To cenne i efektowne drzewo dla zadrzewień miejskich i osiedlowych. W parkach należy sadzić pojedynczo, blisko dróg, aby pokazać oryginalne ulistnienie i pokrój. Rozmnaża się z nasion wysiewanych wiosną po zimowej stratyfikacji.